Profesor Marian Wolski na podstawie dotąd niebadanych źródeł m. in. materiału aktowego z terenu Rusi Czerwonej przechowywanego w dawnym Archiwum Bernardyńskim we Lwowie – przedstawia historię królewskiej hodowli koni pod Przemyślem na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych. W studium pojawiają się nazwy miejscowości z najbliżej okolicy, wśród nich Stubienko, Torki i Medyka. Okazuje się , że wieś Starzawa była ważnym elementem uposażenia koniuszych. Autor opisuje urząd koniuszego – jego genezę i ewolucję. Na przestrzeni lat uposażenie, kompetencje i obowiązki koniuszego ulegały zmianom. Regulacje dotyczące zarządzających stadami koni królewskich sięgają prawdopodobnie jeszcze czasów Jagiełły. Dokument określający uposażenie koniuszego wystawił król Aleksander I. Miało to miejsce 1 I 1502 roku.
„Za panowania Zygmunta I doszło do istotnych zmian w funkcjonowaniu stada królewskiego, a zwłaszcza w zakresie kompetencji koniuszego. Konie królewskie pasły się zapewne już wówczas na rozległych błoniach między wsiami Bucowem i Starzawą, gdzie ich obecność jest potwierdzona w trzeciej tercji XVI w.” W artykule pojawia się hetman wielki koronny Stanisław Żółkiewski i starosta przemyski Piotr Kmita, którego „upomina król, aby nie rościł sobie praw do wsi Starzawa i tamtejszych lasów wyłączonych na uposażenie koniuszego (…)”.
Urząd koniuszego królewskiego był nobilitującą nagrodą za wierną służbę. Początkowo na uposażenie koniuszego składała się coroczna pensja z żup ruskich w wysokości 10 grzywien oraz 7 łokci sukna amsterdamskiego („ostrodomiensis”) i co drugi rok 5 zł na kożuch. Jednym z wyróżniających się koniuszych był Stanisław Broniowski z Hawłowic, ekonom dóbr królewskich, chorąży przemyski i kilkakrotny poseł.
Znakomity artykuł zainteresuje z pewnością znawców i miłośników koni i Ziemi Przemyskiej.