Do 13 kwietnia w Muzeum Narodowym w Krakowie oglądać można
wystawę „Utamaro.Drzeworyty japońskie z kolekcji MNK”.
Wydruk ten, pochodzący z serii Anthology of Love, był główną pozycją w kolekcji o szacunkowej wartości 1,5 miliona euro, która była w posiadaniu rodziny Portier od czterech pokoleń.
Zamysł i koncepcja tej głośnej wystawy narodziły się, dojrzewały i czekały na realizację w głowie Beaty Romanowicz – kuratorki wystawy. Beata Romanowicz kieruje Działem Sztuki Dalekiego Wschodu w Muzeum Narodowym w Krakowie. Jest Stypendystką Rządu Japońskiego, Fundacji Japońskiej, Rządu Chińskiej Republiki Ludowej, wykładowczynią uniwersytecką i autorką licznych publikacji. W swym kuratorskim dorobku ma ważne wystawy poświęcone sztuce japońskiej i chińskiej. Szczególne sukcesy odnosi w promowaniu sztuki Dalekiego Wschodu zawsze podkreślając rangę i zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie.
Katalog „Utamaro” autorstwa Beaty Romanowicz prezentuje drzeworyty Kitagawy Utamaro (1753?–1806) należące do kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie. Ponad sto grafik w znakomitej jakości! Ponadto ciekawe informacje na temat życia i twórczości Utamaro i kolekcji jego dzieł w MNK.
Na wystawie prezentowane są prace Utamaro – jednego z najbardziej znanych twórców japońskiego drzeworytu okresu Edo. Utamaro stworzył łącznie ponad 2000 dzieł. Jest jednym z niewielu artystów tamtych czasów, który zyskał sławę w Japonii jeszcze za życia. Sławę i uznanie przyniosły mu przede wszystkim zmysłowe portrety pięknych kobiet. Ale nie mniej popularne były jego projekty tkanin z modnymi deseniami i motywami. Dlatego na wystawie zobaczymy też tradycyjne stroje japońskie – kimona, narzuty, peleryny podróżne, chusty i akcesoria modowe – wachlarze, parasolki czy ozdobne szpilki do upinania fryzur.
W scenograficznie zaaranżowanej przestrzeni znajdują się również wyroby z laki, przybory do kaligrafii i instrumenty muzyczne. Takie przedmioty codziennego, ale nie „zwykłego” użytku dostrzegamy często na grafikach Utamaro. Dzięki temu jego prace są nie tylko niezaprzeczalnym hołdem dla kobiecego piękna, ale także odzwierciedlają ówczesny japoński design. Godne podkreślenia jest też, że Utamaro pokazuje emocje, sceny rodzinne i sferę obyczajową z jej odmiennymi niż w Europie tradycjami, prawami i wartościami. Z punktu widzenia dzisiejszej uniwersalizacji, mobilności i tempa rozprzestrzeniania się informacji wydawać się to może nie aż tak istotne, ale pamiętać trzeba, że Japonia w epoce Edo była dla świata, w szczególności dla Europy odległa i niedostępna.
Wszystkie pokazywane obiekty pochodzą z kolekcji własnej Muzeum Narodowego w Krakowie. Kolekcja bazuje na zbiorach Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego, które Muzeum otrzymało w 1920 roku. Zbiory zostały wzbogacone w ostatnich latach o m.in. japonika wykupione z kolekcji Józefa Mehoffera i obiekty od darczyńców – m.in. od Bożeny Murakami, która w roku 2017 przekazała tradycyjne stroje japońskie należące do rodziny męża Fumiyaki Murakami.
Dwie najcenniejsze grafiki na wystawie to Wódz Minamoto-no Yoritomo na polowaniu i fukeiga (Sadzenie ryżu). Według specjalistów od sztuki japońskiej są jedynymi egzemplarzami na świecie.
W Domu Słońca pod Sokołem największe emocje budzą Chūrui gafu czyli Rysunki owadów. Komentarze do nich i tłumaczenie wierszy kyōka z języka starojapońskiego opracowała znakomita tłumaczka języka japońskiego Bożena Murakami we współpracy z kurator Beatą Romanowicz i prof. Hajime Ishikawa, który jest światowym autorytetem z zakresu literatury, kultury i sztuki japońskiej. Na wystawie widzimy rysunki owadów i słyszymy melorecytację wierszy w oryginalnym języku w wykonaniu japońskiego artysty Masakazu Miyanaga. Jego głos z indywidualną interpretacją ożywia poetyckie strofy.
Fragment planszy informacyjnej z wystawy Utamaro z bliżej znanymi nam nazwiskami 🙂
Na ile pozwolił ograniczony czas – pokazaliśmy gościom wyjątkowe miejsca na Podkarpaciu. W pamięci wszystkich szczególnie miło zapisał się spacer po Arboretum w Bolestraszycach w towarzystwie prof. Jerzego Pióreckiego. Oczarowani goście kontemplowali piękno ogrodu.
Kwiat lotosu w bolestraszyckim Ogrodzie.
Skłaniam się ku stwierdzeniu, że zwiedzanie wystawy Utamaro dostarcza podobnych wrażeń – zapadamy w kontemplacyjny trans słuchając dyskretnych dźwięków, płynąc przez „przepływające światy”, zatrzymując się, podziwiając wizerunki japońskich dam, „malowane wiatrem” pejzaże i wielowymiarowe piękno całej wystawy. Jestem pewna, że wyjdziecie oczarowani!
Magdalena Wisiecka
Źródła
https://mnk.pl/wystawy/utamaro
https://pl.wikipedia.org/wiki/Utamaro_Kitagawa
https://www.globaltimes.cn/content/990178.shtml